Bielactwo występuje prawie u 1% populacji w obrębie wszystkich ras, jednakowo często u obu płci. Może wystąpić w każdym wieku, jednakże najczęściej rozpoczyna się je przed 20 r.ż. U ponad 30% chorych bielactwo występuje w najbliższej rodzinie.

Autoprzeciwciała (aTPO) przeciwtarczycowe występują u 20% osób z bielactwem nabytym – z uwagi na fakt, że bielactwo poprzedza wystąpienie objawów autoimmunologicznej choroby tarczycy u każdego chorego bielactwem nabytym, należałoby oznaczyć TSH oraz aTPO.

Bielactwo to odbarwione plamy, całkowicie białe, dobrze odgraniczone od otoczenia , często okrągławe lub owalne. Ulegają one na ogół stopniowemu powiększaniu lub zlewają się, tworząc nieregularne, pozbawione barwnika powierzchnie. Zmiany te mają różną wielkość; czasem obserwujemy zmiany wielkości łebka szpilki a czasem zajmują ogromne połacie skóry.

Ponieważ ogniska pozbawione są melaniny działającej ochronnie przed wpływem UV, stałą zasadą jest ich ochrona przed promieniowaniem słonecznym za pomocą silnych preparatów z filtrami UV. Powinny być one aplikowane nie tylko na ogniska odbarwień, lecz również na otaczającą zdrową skórę w celu zapobieżenia posłonecznym przebarwieniom.

W zaawansowanych przypadkach bielactwa możliwe jest leczenie repigmentacyjne prowadzone przez doświadczonych dermatologów.

Bielactwo nabyte