W
przysadce można także spotkać zmiany nieczynne hormonalnie.
Częstość zmian w przysadce oceniana jest na około 17%, co znaczy
że prawie co piąty człowiek może posiadać jakąś anomalię
zlokalizowaną w tym gruczole wydzielania wewnętrznego. Wcale nie
oznacza to że każda taka zmiana wymaga leczenia. Najczęściej są
to drobne torbiele powstałe w czasie rozwoju tego gruczołu. Można
też spotkać gruczolaki, które nie mają zdolności do wydzielania
czynnego hormonów. Zmiany te rozpoznaje się częściej z uwagi na
większą niż przed laty dostępność do badań obrazowych jak
rezonansu magnetycznego czy tomografii komputerowej, które wykonane
z innych wskazań (n.p.: neurologicznych) wykazują obecność
przypadkowej zmiany w przysadce. Niewielkie zmiany (takie których
wielkość nie przekracza 9 mm) nie muszą być od razu leczone
chirurgicznie. Po wykonaniu badań wykluczających ich czynność
hormonalną, ocenie pola widzenia, można odstąpić od leczenia
chirurgicznego, zachowując jednak ścisły protokół kontroli za
pomocą okresowo wykonywanych badań rezonansu magnetycznego tego
gruczołu. Leczenie operacyjne stosuje się gdy zmiana zacznie się
powiększać. Zmiany większe, zwłaszcza gdy uciskają na
skrzyżowanie nerwów wzrokowych albo uciskają struktury sąsiednie
powinny być operowane w ośrodku referencyjnym przez doświadczonego
neurochirurga. Należy pamiętać , że niektóre nowotwory dają
przerzuty do przysadki. Należą do nich: rak sutka, rzadziej rak
płuc i nowotwory złośliwe wywodzące się z przewodu pokarmowego.
Ich ekspansywny rozwój może prowadzić do objawów niedoczynności
przysadki, dlatego też także w tych wypadkach wymagana jest ocena
endokrynologiczna.
