Zatorowość płucna jest jednostką chorobową, której rozpoznanie sprawia wiele trudności diagnostycznych i polega na zamknięciu naczyń płucnych matariałem zakrzepowym powstałym w innej, niejednokrotnie odległej, części układu krążenia (np.: w zmienionych zapalnie żylakach kończyn dolnych). Objawy kliniczne zależą zarówno od ilości jak i wielkości zatkanych materiałem zatorowym naczyń. W większości przypadków są niecharakterystyczne.
Scyntygrafię perfuzyjną płuc przeprowadza się wstrzykując dożylnie mikrosfery albuminowe połączone z radioizotopem, emitujące promieniowanie gamma. Podane dożylnie, przenoszone są z prądem krwi i zatrzymują się w naczyniach drobnych naczyniach, proporcjonalnie do stopnia ukrwienia płuca. W segmentach płucnych, w których przepływ krwi nie występuje lub jest znacznie zmniejszony, obserwuje się obszary o znacznie zredukowanej radioaktywności - ubytki perfuzji. Ogniska braku perfuzji, często o kształcie klina, którego podstawa położona jest w kierunku opłucnej, występują obwodowo.
Odpowiednie urządzenie – gammakamera - umożliwia ocenę aktywności promieniowania w poszczególnych segmentach płuc. W miejscach, w których naczynia krwionośne są zatkane, obserwuje się obszary, do których znacznik a więc również krew nie dociera. Są to obszary objęte zatorowością.
COVID-19 a zatorowość płucna
Wirus SARS-CoV2 wnika do komórek układu oddechowego poprzez receptor enzymu konwertującego angiotensynę II -ACE2. Powoduje to aktywację mechanizmów obronnych organizmu. Niektórzy jednak na obecność patogenu reagują wystąpieniem intensywnego pobudzenia układu odpornościowego – tak zwanej “burzy cytokinowej”. Jest ona wynikiem niekontrolowanego wydzielania dużej ilości substancji o działaniu prozapalnym i wraz z aktywacją układu krzepnięcia oraz rozsianym wewnątrznaczyniowym wykrzepianiem, towarzyszącym chorobie, prowadzi do uszkodzenia płuc. W następstwie tego, pogorszeniu ulega funkcja układu oddechowego i jego wydolność.
U chorych wymagających intensywnej terapii w przebiegu COVID-19 powikłania zatorowo-zakrzepowe może dotyczyć według najnowszych doniesień nawet 30% osób. Powikłania te prowadzą do istotnego zwiększenia ryzyka zgonu oraz rozwoju niewydolności oddechowej, wymagającej długotrwałego leczenia i rehabilitacji
Wskazaniem do wykonania scyntygrafii j perfuzyjnej serca jest:
zatorowość płucna
ocena efektów leczenia przeciwzakrzepowego
niewydolność oddechowa niejasnego pochodzenia
diagnostyka różnicowa nadciśnienia płucnego
Przygotowanie pacjenta:
chory nie wymaga szczególnego przygotowania do scyntygrafii perfuzyjnej
przed badaniem może spożyć lekkie śniadanie
Przebieg badania:
scyntygrafia perfuzyjna serca jest procedurą jednodniową realizowaną w trybie ambulatoryjnym:
pacjent zgłasza się do Zakładu Medycyny Nuklearnej z dowodem osobistym, legitymacją ubezpieczeniową oraz skierowaniem z Poradni Specjalistycznej, które powinno zawierać opis problemu klinicznego oraz dotychczasową dokumentację medyczną (badania obrazowe, kopie kart informacyjnych z pobytów szpitalnych),
konieczne jest dostarczcenie aktualnego badania RTG klatki piersiowej,
przed badaniem pacjent ma podawany dożylnie radiofermaceutyk, a samo badanie – scyntygrafia - polega na rejestrowaniu radioaktywności znad klatki piersiowej w różnych projekcjach (pacjent leży na plecach a urządzenie - gammakamera – umiejscowione nad pacjentem zbiera informacje prze kilka minut).
