Rak nerki

W ciągu roku średnio odnotowuje się około 9,3 zachorowań wśród mężczyzn oraz 4,9 kobiet na 100.000 mieszkańców. Jak z tego wynika rak nerki występuje częściej u mężczyzn niż u kobiet. Choć najczęściej rozpoznanie jest stawiane po 60 roku życia, to wzrost zachorowań na raka nerki jest już wyraźny po przekroczeniu 40 rż.

W rozwoju tego nowotworu odgrywają rolę:

• palenie papierosów – które odgrywa szczególną role w jego rozwoju,

• otyłość zwłaszcza jeśli towarzyszy jej nadciśnienie tętnicze, co szczególnie widoczne jest u kobiet,

• narażenie zawodowe na węglowodory aromatyczne oraz kadm i azbest

• leczenie energią promienistą miednicy.

Niestety rozpoznanie u 60 % osób stawiane jest przez przypadek podczas badania USG, tomografii komputerowej czy rezonansu magnetycznego jamy brzusznej. Objawy które sugerują podjęcie diagnostyki w kierunku raka nerki to:

• krwiomocz – który zwykle występuje okresowo, a w moczu mogą być zawarte skrzepy krwi

• objawy ogólne jak chudnięcie, osłabienie, gorączka z nocnymi potami,

• wystąpienie żylaków powrózka nasiennego zwłaszcza po stronie lewej,

• obrzęki kończyn dolnych

• powiększenie węzłów chłonnych na szyi na skutek powstania zmian przerzutowych.

Podstawowym badaniem służącym do rozpoznania raka nerki jest tomografia komputerowa. Badanie to pozwala też na ocenę stopnia zaawansowania nowotworu- uwidocznić przerzuty do węzłów chłonnych, wątroby, płuc, kości, mózgu czy nadnerczy. W ocenie zaawansowania pomocne jest także badanie scyntygraficzne kośćca, szczegółowo opisane w zakładce dotyczącej medycyny nuklearnej.

Podstawową metodą leczenia jest operacja. W czasie zabiegu usuwany jest nowotwór wraz z nerką oraz zmienione przerzutowo węzły chłonne. Zabieg ten może być poprzedzony tak zwaną embolizacją tętniczy nerkowej, czyli zabiegiem powodującym zamknięcie tętnicy po to, by odciąć dopływ krwi i " zagłodzić" raka – powoduje to zmniejszenie wielkości zmiany, którą następnie łatwiej jest zoperować. Embolizację można zastosować również w przypadkach gdy radykalne leczenie operacyjne nie jest możliwe.

Chemioterapia jest leczeniem drugiego rzutu, gdyż przynosi jedynie czasową poprawę kliniczną, choć współczesna medycyna próbuje wykorzystać nowoczesne leki jak sorafenib i sunitynib choć wykorzystanie to jest jeszcze w fazie badań klinicznych.

W przypadku gdy wystąpią przerzuty do kości i w badaniu scyntygraficzny będą one gromadzić radioznacznik możliwe jest wykorzystanie narzędzi medycyny nuklearnej – leczenia izotopowego, które opisane jest w odpowiedniej zakładce.

Grafika pochodzi ze stron: 

• http://www.urologyhealth.org/urology/index.cfm?article=24